در تقاطع­­های راست گوشه سه شاخه یا چهار شاخه کانال­های روباز، مطالعه جدایی جریان بسیار حائز اهمیت می­باشد. برخی پارامترهای موثر در این زمینه نسبت دبی ورودی و عمق جریان می­باشد که در این تحقیق تاثیر نسبت دبی ورودی و نسبت ارتفاع سرریزها (عمق جریان) در الگوی جریان و ابعاد ناحیه جداشدگی به صورت عددی شبیه­سازی شده است. بررسی نتایج مدل عددی نشان داد که مدل k-ω بیشترین مطابقت را با نتایج آزمایشگاهی دارد، به طوریکه میزان خطای شبیه­سازی کمتر از 20% بود. ابعاد ناحیه جداشدگی در کانال­­های اصلی و فرعی با نسبت دبی ورودی رابطه مستقیم داشت. همچنین با افزایش ارتفاع سرریزهای خروجی، عمق جریان افزایش یافت و منجر به کاهش ابعاد ناحیه جداشدگی شد. مطابق نتایج عددی، ابعاد ناحیه جداشدگی در راستای قائم از کف کانال به سطح آب افزایش یافت، به­طوری­که برای نسبت دبی 6/0 و نسبت ارتفاع سرریز 377/0، طول ناحیه جداشدگی در کف کانال، فاصله 1/0 متر از کف و در سطح آب به ترتیب در حدود 60 سانتیمتر، 75 سانتیمتر و 85 سانتیمتر بود. بنابراین از سطح آب به سمت کف کانال طول ناحیه جداشدگی در حدود 29% کاهش یافت.

هدف این مقاله ارائه مدلی مفهومی برای تبیین یکپارچه سازی سیستم های اطلاعات است. در این مقاله با گذر از مفهوم یکپارچه سازی سیستم های اطلاعات درون سازمانی، بر موضوع یکپارچه سازی بین سازمانی تاکید شده است. مساله این است که یکپارچه سازی سیستم های اطلاعات چیست و سازمان ها در این حوزه با چه نوع مسائلی روبه رو می شوند؟ روش به کاررفته، روشی چهارمرحله ای است که بر مبنای تفکر سیستمی و نظریه های مطرح در این قلمرو طی می شود. از آنجا که تاکید مقاله بر سیستم های اطلاعات بین سازمانی است، ابتدا مدل مفهومی گسترش یافته قلمرو انفورماتیک سازمانی بین دو سازمان، ترسیم می شود. سپس این مدل در شبکه ای از سازمان ها گسترش می یابد. این مدل کاربردهای متعددی دارد، برای نمونه با استفاده از این مدل می توان فهرستی از موضوعات و مسائل فنی و مدیریتی مهم و لازم برای اجرای موفق پروژه های یکپارچه سازی تهیه کرد که بی توجهی به آنها موجب شکست برنامه های یادشده و پروژه های پرهزینه می شود. علاو بر این، با تجمیع گزاره های شناختی مستخرج از این مدل، می توان به نظریه ای مقدماتی درباره یکپارچه سازی سیستم های اطلاعات دست یافت.

کشورهای دارای منابع هیدوروکربونی از جمله ایران به منظور استخراج این منابع به طور معمول ترجیح می دهند با تفکیک مناطق نفت خیز به بلوکها و واگذاری هرکدام با قراردادی جداگانه به شرکتهای پیمانکار، از توانمندی فنی و مالی ایشان بهره مند شوند اما طبیعت به راحتی با توافقات بشری هماهنگی ندارد. این موضوع را می توان با نمونه های فراوانی از ناهماهنگی های میادین نفت و گاز با مرزهای قراردادی از پیش تعریف شده نشان داد. ذخایر هیدروکربنی ممکن است در بین دو یا چند منطقه قراردادی قرار بگیرند بگونه ای که درغیاب تمهیدات لازم، رقابتی مخرّب جهت برداشت از مخزن مشترک شکل بگیرد اما اینکه چگونه پیمانکاران دو یا چند منطقة قراردادی جداگانه می توانند با ترک رقابت، هزینه ها را تقلیل داده و با یکدیگر نسبت به افزایش بازدهی نهایی مخزن همکاری نمایند موضوعی است که قراردادهای یکپارچه سازی و عملیات ناحیه یکپارچه برای پرداختن به آن به وجود آمده اند. تعیین سهم طرفین از حقوق و تعهدات در این مدل همکاری، با توجه به فقدان اطلاعات اطمینان بخش از مختصات مخزن مشترک در هنگام انعقاد قرارداد با چالشهایی همراه است. تحلیل موضوع نشان می دهد که تمهیدات قراردادی می بایست فراهم کنندة امکان بازنگری در تعیین سهم طرفین همگام با تکامل داده ها در روند پیشرفت پروژه باشد تا از این رهگذر نهایتاً هر طرف به سهم منصفانة خویش دست یابد.